110 lat temu urodził się bł. brat Bonifacy ŻUKOWSKI

Piotr Bonifacy Żukowski OFMConv (ur. 13 stycznia 1913 w osadzie Baran-Rapa w powiecie wileńsko-trockim, zm. 10 kwietnia 1942 w Auschwitz-Birkenau) – błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego, brat zakonny franciszkanin z Niepokalanowa. Papież Jan Paweł II beatyfikował go w dniu 13 czerwca 1999 w gronie 108 błogosławionych męczenników za wiarę z czasów II wojny światowej. Brat Bonifacy wspominany jest w dzienną pamiątkę śmierci, 10 kwietnia oraz 12 czerwca w grupie 108 błogosławionych.

Brat Bonifacy jest jednym z czterech patronów radiowego klasztoru. Oprócz niego, należą do nich: o. Antonin BAJEWSKIo. Pius BARTOSIKbr. Tymoteusz TROJANOWSKI

***
Urodził się 13 stycznia 1913 roku w zaścianku Baran-Rapa w powiecie wileńsko-trockim na dzisiejszej Litwie. Pochodził z polskiej rodziny Andrzeja i Balbiny z Wańkiewiczów. Miał troje rodzeństwa. Piotr jest jego imieniem otrzymanym podczas chrztu w kościele parafialnym w miejscowości Niemenczyn w diecezji wileńskiej. W 1922 roku przystąpił do I komunii św. i zaczął uczęszczać do czteroodziałowej szkoły powszechnej w Rudowsi. W 1925 roku przyjął sakrament bierzmowania. Po ukończeniu czterech klas z wynikiem dobrym w 1927 roku pozostał w domu, pomagając rodzicom w pracy na roli. W tym samym 1927 roku przyjął sakrament bierzmowania.

W tym też czasie zrodziło się w nim powołanie do życia zakonnego. Swoje pragnienie skierował do Niepokalanowa, o którym wiele czytał w „Rycerzu Niepokalanej”. W lipcu 1930 roku wystosował podanie o przyjęcie do Zakonu Braci Mniejszych, w którym to napisał: Od dawna czując zamiłowanie i pociąg do życia zakonnego, upraszam Przewielebnego Ojca Superiora o przyjęcie mnie do liczby członków Zakonu św. Franciszka. Światowe życie mnie nie pociąga, a sądzę, że szczęście znajdę prawdziwe w służbie Pana Boga w Zakonie św. Franciszka. Rodzice też chętnie zgadzają się na to. W odpowiedzi ówczesny gwardian ojciec Alfons Józef Kolbe listem z dnia 21 sierpnia 1930 roku przyjął go do grona mieszkańców Niepokalanowa.

Piotr Żukowski w siedemnastym roku życia wstąpił do franciszkanów konwentualnych w Niepokalanowie. Ze względu na słabe wykształcenie został przyjęty do wspólnoty jako zakonny brat. Do klasztoru przybył dokładnie 9 września 1930 roku i data ta jest uznawana za dzień przyjęcia do Zakonu. Tego samego dnia przełożeni skierowali go do pracy w drukarni, gdzie przykładał się sumiennie do pracy. Całe swoje zakonne życie spędził w Niepokalanowie.

Życie zakonne bardzo mu odpowiadało. Duch maryjny i miłość braterska zastępowały mu ciepło ogniska domowego. Po trzech miesiącach kandydatury otrzymał habit w dniu 8 grudnia 1930 roku i tego samego dnia przy obłóczynach nadano mu imię Bonifacy. Przepisany nowicjat franciszkański rozpoczął 14 czerwca 1931 roku. Pierwsze śluby zakonne złożył w święto Matki Bożej Szkaplerznej dnia 16 lipca 1932 roku na ręce gwardiana ojca Floriana Michała Koziury, a śluby wieczyste złożył w dniu 2 sierpnia 1935 roku w święto Matki Bożej Anielskiej na ręce tego samego gwardiana ojca Floriana.

Brat Bonifacy był cichym, pracowitym, spokojnym i zrównoważonym zakonnikiem. Od pierwszych dni pracował w klasztornym wydawnictwie. Wykazywał duże zdolności w zawodzie drukarskim, oddając się w ten sposób apostolstwu słowa drukowanego, dlatego też w 1934 roku został mianowany działowym drukarni płaskiej. W 1936 roku objął obowiązki wydziałowego działów technicznych, z kolei w 1937 roku pracował jako zastępca sekretarza działu studium, produkcja, reprodukcja i ekspedycja, skąd w 1938 roku mianowano go zastępcą kierownika reprodukcji i na tym stanowisku pracował do wybuchu II wojny światowej.

Na dorobek pisarski brata Bonifacego składają się dwa krótkie pisma przechowywane w Archiwum Rycerstwa Niepokalanej w Niepokalanowie. Są to: Podanie, Baran-Rapa 1930, (rkps.), ss. 1 oraz Życiorys, Baran-Rapa 1930, (rkps.), ss. 1. W 1937 roku został wydrukowany jego list, który napisał wspólnie z bratem Janem Vianney Kończewskim w Zduńskiej Woli dnia 7 kwietnia 1937 roku, z: „Echo Niepokalanowa” nr 5 (10), Niepokalanów 18.IV.1937, s. 2. Brat Żukowski śpiewał w niepokalanowskim Chórze Braci.

Po podziale prowincji w 1939 roku brat Bonifacy znalazł się w prowincji warszawskiej Matki Bożej Niepokalanej. Brat Bonifacy był w Niepokalanowie, gdy wybuchła II wojna światowa i gdy nastała niemiecka okupacja. W pamiętnym oraz niebezpiecznym wrześniu 1939 roku zajmował się zabezpieczaniem sprzętu drukarskiego i paleniu „Małego Dziennika”, co czynił z narażeniem własnego życia. Dnia 6 września 1939 roku, tak jak prawie wszyscy zakonnicy, na polecenie gwardiana ojca Maksymiliana opuścił klasztor. W tym trudnym czasie zdecydował się pozostać i dalej służyć Bogu mieszkając w niedalekiej odległości od niepokalanowskiej wspólnoty. Pomagał tam gospodarzom w kopaniu ziemniaków. Po zaaresztowaniu mieszkańców Niepokalanowa w dniu 19 września 1939 roku jako pierwszy przybył do klasztoru, aby zapobiec grabieży zakonnego mienia. Na miejscu pracował przy chowaniu i zabezpieczaniu sprzętu drukarskiego, który w przyszłości ponownie mógłby się przydać. W styczniu 1940 roku powierzono mu opiekę nad wysiedleńcami z poznańskiego, którzy znaleźli schronienie w klasztorze. Z obowiązku tego wywiązywał się doskonale.

W tym samym 1940 roku zorganizował dział fotograficzny, który podczas okupacji bardzo się rozwinął i był dla klasztoru znacznym źródłem utrzymania. Wielką zasługą brata Żukowskiego było również umożliwienie wydrukowania jedynego okupacyjnego numeru „Rycerza Niepokalanej”, który się ukazał w 1940 roku. Był odważny, co okazywał nieraz w rozmowach z niemieckimi okupantami. Ojciec Maksymilian Kolbe zaproponował mu aby wyjechał w tym niebezpiecznym czasie do rodziny. Pozostał jednak na miejscu. Polecił się opiece Niepokalanej i zdał się na Bożą Opatrzność.

Dnia 14 października 1941 roku został wraz z 6 innymi braćmi aresztowany przez gestapo. W tej grupie był brat Tymoteusz Stanisław Antoni Trojanowski. Osadzono ich w więzieniu na Pawiaku w Warszawie. Tam brat Bonifacy wiele się modlił na różańcu i koronce franciszkańskiej, a wieczorami wraz z innymi braćmi śpiewał pieśni religijne. W rozmowach z innymi więźniami podnosił innych na duchu. Dzielił się też żywnością. Przodował również w pracy przy porządkowaniu celi. Dnia 8 stycznia 1942 roku został przewieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, czyli do Oświęcimia, gdzie otrzymał numer 25447. Na początku pracował przy transporcie materiałów budowlanych w komandzie „Bauhof”, później przy transporcie żwiru w komandzie „Kiesgruppe”, przy rozbiórce zniszczonych budynków w mieście Oświęcimiu w komandzie „Abruchkommando”, w komandzie dekarzy, pokrywających dachy i przy przebieraniu brukwi. Starał się znosić swe cierpienia dzielnie i w duchu wiary. Raz został pobity drewnianą listwą. Praca w zimnie oraz osłabienie organizmu spowodowały, że nabawił się zapalenia płuc i trafił do obozowego szpitala. Po dwutygodniowym tam pobycie, zmarł dnia 10 kwietnia 1942 roku w Oświęcimiu w Polsce. Ciało spalono w piecu krematoryjnym.

Brat Bonifacy jest oficjalnie przez Kościół Katolicki uznany męczennikiem za wiarę.

Prace przygotowawcze procesu beatyfikacyjnego rozpoczęły się 9 marca 1994 roku. Od 26 maja do 12 grudnia 1994 roku był prowadzony proces informacyjny dotyczący 7 franciszkanów konwentualnych. Wtedy też systematyczne przesłuchiwano świadków, w celu zebrania pełnej dokumentacji o ich życiu. Od dnia 26 maja 1994 roku wszystkim tym, których był to proces przysługiwał tytuł Sługa Boży. Dekretem z dnia 4 stycznia 1995 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wyraziła zgodę na przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego tych 7 zakonników. Proces został przeprowadzony w Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Dnia 26 marca 1999 roku w Watykanie został w obecności papieża bł. Jana Pawła II (1920-2005) promulgowany dekret o męczeństwie 108 Sług Bożych męczenników okresu II wojny światowej.

Brat Żukowski został beatyfikowany w dniu 13 czerwca 1999 roku przez papieża  Jana Pawła II w Warszawie wraz ze stu siedmioma innymi męczennikami z okresu hitlerowskiej okupacji z lat 1939-1945.

Tekst: Łukasz Janecki, „Słownik biograficzny polskich franciszkanów konwentualnych zamordowanych i tragicznie zmarłych w latach 1939-1945”, Niepokalanów 2012

Fotografie pochodzą ze zbiorów Archiwum Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie


MODLITWA DO BŁOGOSŁAWIONYCH MĘCZENNIKÓW Z NIEPOKALANOWA

Boże, nasz Ojcze,
który w Swoim Synu ukrzyżowanym i zmartwychwstałym
dajesz nam źródło życia i świętości, nadziei i radości, pokoju i dobra,
wysławiamy zwycięstwo Twoich darów objawione w męczeństwie Twoich sług błogosławionych:
Piusa i Antonina, Tymoteusza i Bonifacego z Niepokalanowa,
kapłanów i braci z zakonu św. Franciszka w czasie II wojny światowej.

Błagamy Cię pokornie doprowadź nas za ich wstawiennictwem
do blasku prawdy ewangelicznej, która nie zna zniewolenia i zdrady
oraz rozpal płomień miłości serafickiej, która wszystko przetrwa i przetrzyma,
abyśmy bez leku i przygnębienia, lecz z ufnością
kroczyli drogami trzeciego tysiąclecia we wspólnocie Kościoła.
Szczególnie prosimy o łaskę …
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Przeczytaj także:
ŚWIATEŁKA W MROKU. Rycerze Niepokalanej w mrokach wojny – poznaj historię patronów klasztoru Radia Niepokalanów
Mozaika Męczenników w Niepokalanowie