Patroni klasztoru Radia Niepokalanów: Bł. br. Tymoteusz TROJANOWSKI

12 czerwca kościół w Polsce wspomina 108 męczenników z okresu II wojny światowej. W tej dużej grupie błogosławionych jest 7 franciszkanów. Czterej z nich to patronowie Klasztoru – Radia Niepokalanów. 

3 czerwca rozpoczyna się NOWENNA PRZED ŚWIĘTEM BŁOGOSŁAWIONYCH MĘCZENNIKÓW NIEPOKALANOWSKICH. Nowenna codziennie będzie odmawiana na naszej antenie – zapraszamy od 3 do 11 czerwca o 14.15

W czasie trwania Nowenny będziemy prezentować poszczególnych patronów Rada Niepokalanów.

***

Urodził się 29 lipca 1908 roku we wsi Sadłowo w okolicach Płocka w Polsce. Jego rodzicami byli Ignacy i Franciszka z Ząbkiewiczów. Został ochrzczony w parafii Poniatów w diecezji płockiej i otrzymał imiona Stanisław Antoni. Miał trzech braci: starszego od siebie Tadeusza oraz młodszych Jana i Bolesława. W 1912 roku jego rodzina zamieszkała w Glinkach. Ojciec osierocił rodzinę w czasie I wojny światowej – zginął zastrzelony przez rosyjskiego żołnierza. Po tym wydarzeniu w 1914 roku rodzina przeniosła się do Zgliczyna Pobodze. Ciężkie warunki materialne w domu sprawiły, że Stanisław już w okresie młodzieńczym musiał pracować na roli na utrzymanie matki i trzech braci. Z tego powodu ukończył tylko trzy klasy szkoły powszechnej w Zgliczynie. Sakrament bierzmowania przyjął w 1923 roku z rąk arcybiskupa tytularnego i ordynariusza diecezji płockiej bł. Antoniego Juliana Nowowiejskiego (1858-1941). W tym czasie zdecydował, że chce wstąpić do stanu duchownego. Decyzję tą bardzo dobrze przemyślał. Starania o przyjęcie do zakonu rozpoczął, gdy już miał ukończone 27 lat.

Dnia 5 marca 1930 roku przybył do klasztoru ojców franciszkanów konwentualnych w Niepokalanowie. Data ta jest uznawana za wstąpienie do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych i tego dnia skierowano go do pracy w wydawnictwie. Istnieje opinia, że wstąpienie do Zakonu stało się to po kilku miesiącach aspiratury, dokładnie 12 listopada 1930 roku. Ze względu na niskie wykształcenie został przyjęty jako zakonny brat. Całe swoje zakonne życie spędził w klasztorze w Niepokalanowie. W dniu 25 czerwca 1930 roku otrzymał habit franciszkański i przyjął wtedy nowe zakonne imię Tymoteusz.
Jego Litterae Testimoliales wystawił w dniu 8 sierpnia 1930 roku wspomniany bł. Antoni Julian Nowowiejski. Kaptur otrzymał dnia 6 stycznia 1931 roku i tego dnia rozpoczął nowicjat. Pierwsze śluby zakonne złożył dnia 2 lutego 1932 roku w święto Matki Bożej Gromnicznej na ręce gwardiana ojca Floriana Michała Koziury, a śluby wieczyste 11 lutego 1935 roku w święto Matki Bożej z Lourdes na ręce wikariusza klasztoru ojca Justyna Tadeusza Nazima.

W klasztorze najwięcej pracował przy wysyłce pisma „Rycerz Niepokalanej”, gdzie trafił 5 marca 1930 roku, a w dniu 14 marca 1933 roku został mianowany działowym wysyłalni, czyli ekspedycji. Z dniem 13 września 1933 roku ze względu na zdrowie został skierowany do znaczkarni, a następnie 21 października 1933 roku przeniesiony do infirmerii, gdzie 23 maja 1934 roku został działowym. Z dniem 27 stycznia 1936 roku rozpoczął pracę w magazynie ogólnym.
Dnia 3 maja 1937 roku wyraził przełożonym swą gotowość wyjazdu na misje, jak to powiedział w każdym czasie i w każde miejsce, do swobodnego rozporządzenia woli Bożej.

6 sierpnia 1938 roku odbył wraz z innymi zakonnikami pielgrzymkę na Jasną Górę. W dniu 20 sierpnia 1938 roku został działowym w ekspedycji dziennika wydawanego w Niepokalanowie pt: „Mały Dziennik”. Był zdyscyplinowanym zakonnikiem, który wiernie wypełniał swoje franciszkańskie powołanie. Był bardzo ceniony jako wzorowy i dobry zakonnik. Cieszył się dużym zaufaniem u przełożonego – św. ojca Maksymiliana Marii Kolbe – późniejszego męczennika.
Po podziale prowincji w 1939 roku brat Tymoteusz znalazł się w prowincji warszawskiej Matki Bożej Niepokalanej. Był w Niepokalanowie, gdy wybuchła II wojna światowa i nastała niemiecka okupacja. Po prostu, nawet w tym trudnym czasie zdecydował się pozostać i dalej służyć Bogu w prostych posługach dla niepokalanowskiego zgromadzenia. Z chwilą ustania działalności wydawniczej brat Trojanowski przeszedł znów do pracy w magazynie ogólnym.
Na dorobek pisarski brata Trojanowskiego składają się dwa krótkie pisma przechowywane w Archiwum Rycerstwa Niepokalanej w Niepokalanowie. Są to: Życiorys, b.d. 1930, (rkps.), ss. 3 oraz Prośba o misje, Niepokalanów 1937, (rkps.), ss. 1.

Dnia 6 września 1939 roku, tak jak prawie wszyscy zakonnicy, na polecenie gwardiana ojca Maksymiliana opuścił klasztor. W tym trudnym czasie zdecydował się pozostać i dalej służyć Bogu mieszkając w niedalekiej odległości od niepokalanowskiej wspólnoty. Po zaaresztowaniu mieszkańców Niepokalanowa w dniu 19 września 1939 roku jako jeden z pierwszych przybył do klasztoru, aby zapobiec grabieży zakonnego mienia. W tym trudnym czasie, gdy Niemcy wkroczyli i rabowali klasztor on stawiał im duży opór i niektóre rzeczy wyrywał im wprost z rąk.

Dnia 14 października 1941 roku został aresztowany przez gestapo wraz z 6 innymi braćmi, w tej grupie był brat Bonifacy Piotr Żukowski. W chwili aresztowania zachował zupełną równowagę ducha, choć zdawał sobie sprawę, że idzie w ślady swego ojca duchowego ojca Maksymiliana.
Brat Tymoteusz został osadzony w więzieniu na Pawiaku w Warszawie. Tam wiele się modlił, podnosił innych na duchu i zwykle jako pierwszy podejmował się wyznaczonych prac. Zgadzał się zawsze z Wolą Bożą.

Do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, czyli do Oświęcimia został przewieziony dnia 8 stycznia 1942 roku. Od tej pory stał się numerem 25431. Początkowo pracował przy transporcie materiałów budowlanych w komandzie „Bauhof”, później przy kopaniu i transporcie żwiru w komandzie „Kiesgruppe”, a następnie przy przebieraniu brukwi. Mężnie znosił głód, zimno i ciężką pracę. Nigdy się nie zniechęcał i nie upadał na duchu. Nawet pocieszał innych więźniów i zachęcał ich do ufności w opiekę Bożą. Z powodu zimna oraz osłabienia organizmu zachorował na zapalenie płuc i trafił do obozowego szpitala. Zmarł 28 lutego 1942 roku w Oświęcimiu w Polsce.

Brat Tymoteusz jest oficjalnie przez Kościół Katolicki uznany męczennikiem za wiarę.

Prace przygotowawcze procesu beatyfikacyjnego rozpoczęły się 9 marca 1994 roku. Od 26 maja do 12 grudnia 1994 roku był prowadzony proces informacyjny dotyczący 7 franciszkanów konwentualnych. Wtedy też systematyczne przesłuchiwano świadków, w celu zebrania pełnej dokumentacji o ich życiu. Od dnia 26 maja 1994 roku wszystkim tym, których był to proces przysługiwał tytuł Sługa Boży. Dekretem z dnia 4 stycznia 1995 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wyraziła zgodę na przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego tych 7 zakonników. Proces został przeprowadzony w Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Dnia 26 marca 1999 roku w Watykanie został w obecności papieża bł. Jana Pawła II (1920-2005) promulgowany dekret o męczeństwie 108 Sług Bożych męczenników okresu II wojny światowej.

Brat Trojanowski został beatyfikowany w dniu 13 czerwca 1999 roku przez papieża bł. Jana Pawła II w Warszawie wraz ze stu siedmioma innymi męczennikami z okresu hitlerowskiej okupacji z lat 1939-1945.

Tekst: Łukasz Janecki, „Słownik biograficzny polskich franciszkanów konwentualnych zamordowanych i tragicznie zmarłych w latach 1939-1945”, Niepokalanów 2012

Fotografie pochodzą ze zbiorów Archiwum Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie

MODLITWA DO BŁOGOSŁAWIONYCH MĘCZENNIKÓW Z NIEPOKALANOWA

Boże, nasz Ojcze,
który w Swoim Synu ukrzyżowanym i zmartwychwstałym
dajesz nam źródło życia i świętości, nadziei i radości, pokoju i dobra,
wysławiamy zwycięstwo Twoich darów objawione w męczeństwie Twoich sług błogosławionych:
Piusa i Antonina, Tymoteusza i Bonifacego z Niepokalanowa,
kapłanów i braci z zakonu św. Franciszka w czasie II wojny światowej.

Błagamy Cię pokornie doprowadź nas za ich wstawiennictwem
do blasku prawdy ewangelicznej, która nie zna zniewolenia i zdrady
oraz rozpal płomień miłości serafickiej, która wszystko przetrwa i przetrzyma,
abyśmy bez leku i przygnębienia, lecz z ufnością
kroczyli drogami trzeciego tysiąclecia we wspólnocie Kościoła.
Szczególnie prosimy o łaskę …
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.