Radio Niepokalanów dziś

8 grudnia, kiedy obchodzimy 83. rocznicę powstania Radia Niepokalanów, warto przypomnieć, że zaledwie pół roku temu, 12 czerwca nastąpiło oficjalne otwarcie i poświęcenie wyremontowanych pomieszczeń radiowych. Nowy wygląd zyskały studio emisyjne, teraz już cyfrowe studio im. św. Maksymiliana Kolbego oraz zmodernizowane studio nagrań, któremu nadano imię ojca Wenantego Katarzyńca.

Adres Radia Niepokalanów – niezmiennie od 83 lat – jest taki sam. Większość pomieszczeń redakcyjnych to te, które do celów radiowych wznieśli jeszcze franciszkanie w 1938 roku. Mimo koniecznych remontów Radio Niepokalanów to wspaniała pamiątka i niezwykła relikwia… , która także dzięki Wam, dociera do coraz szerszej rzeszy Odbiorców.

Choć Radio Niepokalanów znajduje się na terenie Niepokalanowa, jest tak naprawdę oddzielnym klaszotrem, który ma nie tylko swojego gwardiana, ale także swojego patrona. W tym przypadku aż czterech patronów. Radiowy klasztor nosi bowiem imię Błogosławionych Męczenników z Niepokalanowa.

Nie każdy o tym wie, ale faktycznie Niepokalanów „wydał” więcej niż jednego, znanego na całym świecie świętego – ojca Maksymiliana Kolbego. W Niepokalanowie posługiwali także inni bracia i ojcowie, którzy zostali wyniesieni na ołtarze w grupie 108 męczenników z okresu II wojny światowej. To tylko potwierdza „wielkość” o. Maksymiliana i miejsca, które stworzył na chwałę Niepokalanej.

108 męczenników z okresu II wojny światowej Kościół wspominamy właśnie 12 czerwca, kiedy świętowaliśmy otwarcie  i poświęcenie wyremontowanych pomieszczeń radiowych.

Zapraszamy do zapoznania się z życiorysami patronów Radia Niepokalanów, którzy mogą inspirować nas do pięknego życia, prowadzącego do bram Nieba.

MĘCZENNICY Z NIEPOKALANOWA – błogosławieni patronowie radiowego klasztoru:

Bł. Bonifacy Żukowski urodził się w 1913 r. na Wileńszczyźnie. Nowicjat rozpoczął w 1931 r. w Niepokalanowie. Całe życie zakonne spędził w Niepokalanowie, gdzie pełnił kierownicze funkcje w drukarni. Był człowiekiem cichym, pokornym i odważnym. Odznaczał się w życiu zakonnym umiłowaniem cnoty i posłuszeństwa oraz miał wielkie nabożeństwo do Matki Bożej. Został aresztowany przez hitlerowców 14 października 1941 r. i wywieziony na Pawiak w Warszawie, a następnie do Oświęcimia, gdzie otrzymał numer obozowy 25447. W duchu wiary starał się znosić cierpienia i prześladowania. Zakończył życie 10 kwietnia 1942 r.

Bł. Tymoteusz Trojanowski urodził się w 1908 r. niedaleko Sierpca. Nowicjat rozpoczął w 1931 r. w Niepokalanowie, a pierwszą profesję zakonną złożył w 1932 r. Całe życie zakonne spędził w Niepokalanowie, gdzie pracował przy wysyłce „Rycerza Niepokalanej”, w magazynie oraz jako opiekun braci chorych. W życiu zakonnym odznaczał się pokorą i głębokim nabożeństwem do Niepokalanej. Został aresztowany przez hitlerowców 14 października 1941 r. i wywieziony na Pawiak, a potem do Oświęcimia, gdzie otrzymał numer 25431. Został zamęczony 28 lutego 1942 r.

Bł. Pius Bartosik w obozie powtarzał sobie i współbraciom: „Dotychczas pisaliśmy i mówiliśmy innym, jak należy znosić cierpienie – teraz musimy sami praktycznie to przejść, bo w przeciwnym razie, co warte by były nasze słowa”. Urodził się w 1909 r. niedaleko Kalisza. Nowicjat rozpoczął w 1926 r., a święcenia kapłańskie przyjął w 1935 r. w Krakowie. Po święceniach pracował w Krośnie. W roku 1936 został przeniesiony do Niepokalanowa, gdzie objął funkcję zastępcy o. Maksymiliana Kolbego. Ponadto pełnił obowiązki redaktora naczelnego „Rycerza Niepokalanej”, „Rycerzyka” i kwartalnika „Miles Immaculatae”. Był również wychowawcą braci przebywających na formacji. Odznaczał się wielkim nabożeństwem do Matki Bożej i prostotą franciszkańską. Towarzyszył św. Maksymilianowi w jego uwięzieniu we wrześniu 1939 r. Po raz drugi został aresztowany wraz ze św. Maksymilianem 17 lutego 1941 r. i dzielił z nim los więźnia na Pawiaku, a następnie w Oświęcimiu. Zmarł na skutek prześladowań w obozie 13 grudnia 1941 r.

Bł. Antonin Bajewski swemu spowiednikowi przed śmiercią polecił przekazać do klasztoru w Niepokalanowie: „Powiedz moim konfratrom w Niepokalanowie, że wierny Chrystusowi i Maryi tu zginąłem”. Urodził się w 1915 r. w Wilnie. Nowicjat zakonny rozpoczął w 1934 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1939 r. Po święceniach przybył do Niepokalanowa, gdzie św. Maksymilian mianował go swoim drugim zastępcą. Odznaczał się gorliwością w służbie kapłańskiej, głęboką wiarą i pobożnością. Został aresztowany 17 lutego 1941 r. w Niepokalanowie razem z o. Maksymilianem, a następnie był więziony na Pawiaku i w Oświęcimiu. Wyczerpany pracą i cierpieniem, odszedł z tego świata ze słowami: „Jezus i Maryja”, 8 maja 1941 r.